سیما طوفانی اصل؛ رضا معبودی نیشابوری
چکیده
قراردادهای لیسانس یکی از انواع قراردادهای انتقال فناوری محسوب میشوند که بر مبنای آن‌ها صاحب پروانه اختراع یا فناوری به‌عنوان اعطاکننده پروانه بهرهبرداری به گیرنده آن مجوز استفاده از پروانه خود را در مدت‌زمان و قلمرو معین اعطا میکند. با توجه به حقوق انحصاری که اعطاکننده پروانه بهرهبرداری درباره پروانه اختراع خود دارد، میتواند ...
بیشتر
قراردادهای لیسانس یکی از انواع قراردادهای انتقال فناوری محسوب میشوند که بر مبنای آن‌ها صاحب پروانه اختراع یا فناوری به‌عنوان اعطاکننده پروانه بهرهبرداری به گیرنده آن مجوز استفاده از پروانه خود را در مدت‌زمان و قلمرو معین اعطا میکند. با توجه به حقوق انحصاری که اعطاکننده پروانه بهرهبرداری درباره پروانه اختراع خود دارد، میتواند محدودیتهایی را بر گیرنده پروانه بهرهبرداری تحمیل کند که ممکن است مبتنی بر قیمت باشد و یا نباشد. انحصار مزبور با توجه به اهداف حقوق رقابت ازجمله تأمین رفاه مصرفکنندگان و یا ممانعت از انحصارطلبی در رقابت ممکن است چالشی را بین حقوق انحصاری اعطاکننده پروانه بهرهبرداری و حقوق رقابت ایجاد کند؛ بنابراین آنچه در این مقاله مورد بحث قرار گرفته، این است که آیا حقوق رقابت به تمام محدودیتهای غیرقیمتی در قراردادهای پروانه بهرهبرداری از یک منظر نگاه میکند و آن‌ها را مخل رقابت تشخیص خواهد داد و یا برخی را نه‌تنها مانع رقابت ندانسته بلکه دارای فواید رقابتی تلقی میکند. برای پاسخ به سؤالات مزبور، مقاله پیش رو، به بررسی سه نظام حقوقی ایران، اتحادیه اروپا و ایالات‌متحده آمریکا به‌طور تطبیقی پرداخته است. مطالعه تطبیقی مزبور، نشان می‌دهد که مقررات ایران در این زمینه نیازمند به تغییرات و اصلاحاتی است تا بتواند موازنه متعادلتری بین حقوق رقابت و حقوق انتقال فناوری ایجاد نماید.
